Irina Friedman, Karmiël, al 25 jaar een moeder voor Russische Joden

Toen Irina en haar man Sev in de jaren ’90 als nieuwe olim uit Oekraïne in Israël kwamen, begon hun bediening direct. Nog maar kort daarvoor waren ze in hun oude land tot geloof in Jezus gekomen. Ze wilden graag naar Australië of Canada emigreren, maar God maakte hen duidelijk dat Israël de bestemming moest worden. Het waren deze woorden die Irina in het hart raakten: ‘Hoor je het huilen van mijn volk niet? Ze kennen me niet. In de profeten staat: Ik zal ze brengen van het Noorden.’ Maar Irina had een seculiere opvoeding en wist niet waar te beginnen. ‘We waren volledig afhankelijk van Hem. Maar dat was precies de goede houding.’

Zevende verdieping
Vrijwel direct na hun aankomst in Israël zat het echtpaar in de bediening onder Joodse immigranten uit de voormalig Sovjet-Unie. Ze begonnen met samenkomsten in het kleine appartementje van Irina’s ouders, op de zevende verdieping van een flatgebouw in Karmiël. ‘We hebben veel fouten gemaakt en veel geleerd.’ 
Het werk groeide in de loop van de jaren uit tot de gemeente die het nu is. Achter het podium hangt een enorme davidsster en de namen van de zeven plaatsen waar inmiddels dochtergemeenten zijn ontstaan. Naast het podium staan de vlaggen opgesteld die gemeenteleden tijdens de samenkomst kunnen gebruiken in hun aanbidding. Irina heeft in het gebouw ook haar eigen kantoor. Haar man Sev is er niet als wij langskomen, 
hij werkt als chauffeur om in hun levens-
onderhoud te voorzien. 

Na al die jaren is de missie van de gemeente nog steeds dezelfde: nieuwe Joodse immigranten uit Rusland en Oekraïne praktische hulp bieden en hen vertellen over de liefde van God. Dat dit werk gezegend wordt, blijkt wel uit het feit dat er in Naharia, Akko, Katzrin, Ma’alot, Hatzor haGlilit, Nazareth-Illit en zelfs in het orthodoxe bolwerk Tsfad dochtergemeenten zijn. 

Terug naar Rusland
Irina vertelt: ‘Het is zo belangrijk dat mensen goed worden opgevangen. Er zijn veel Russische Joden die het hier niet volhouden en weer teruggaan. Of naar Amerika vertrekken. Zelfs terwijl er oorlog is in Oekraïne, kiezen mensen om terug te gaan naar dat land. Israël heeft zo’n andere cultuur en het leven is hier soms hard. Maar als wij ze helpen en liefde betonen, is het makkelijker voor hen om te blijven. Mensen hebben tijd nodig om hier te wennen.’  

Irina vertelt dat veel Russische Joden hulp krijgen bij het maken van alijah, maar eenmaal in Israël, bekommert niemand zich om hen. ‘Mensen vragen ons wel eens of we net zo geloven als de organisatie Even Haezer, die de mensen in Oekraïne of Rusland helpt om naar Israël te gaan. Er gaat zo’n goed getuigenis uit van die mensen. We antwoorden dan heel bescheiden dat we dat dan maar hopen. ‘

Tsfad
Het verhaal van de dochtergemeente in het zeer orthodoxe Tsfad begon toen twee mensen van Karmiël in deze stad spullen voor nieuwe immigranten brachten. ‘Van het stadsbestuur kregen we een ruimte voor opslag. Dat was mogelijk dankzij één gelovige vrouw die als sleutelfiguur functioneerde. We kunnen hier niet evangeliseren, maar we ontmoeten de gelovigen regelmatig bij iemand thuis voor een groepsbijeenkomst. We bidden en aanbidden dan met elkaar.’ 

Het ontgaat de orthodoxie niet dat er gelovigen in ‘hun’ stad zijn binnengekomen. ‘Een groep orthodoxen klaagde eens bij gemeente Tsfad over mij.  Ze vroegen: “burgemeester, hoe kun je Rivers of living water dit laten doen in onze heilige stad?” De gemeente antwoordde hen dat ze tenminste íets doen voor onze bevolking.’ 

Katzrin 
Hoewel vooral Tsfad bekend staat als orthodox bolwerk, is de tegenwerking groter in het dorp Katzrin op de Golan hoogvlakte. Het begon er met een bijeenkomst waarop Irina vertelde over de geschiedenis van het Joodse volk, ’het enige volk waarvan de geschiedenis in de Bijbel staat.’ Veel van de aanwezigen aanvaardden Jezus als Messias. Toen Irina een Pesachviering wilde organiseren in een gebouw van de gemeente Katzrin, kreeg een orthodoxe rabbijn daar lucht van. ‘Die beklaagde zich bij de burgemeester die ons toen verbood de bijeenkomst te houden. Maar een groep gelovigen en zelfs overlevenden van de Sjoa (Holocaust) kwamen in verzet tegen dat besluit. Ze wilden het toch door laten gaan. Ze wilden een soort revolutie en kalmeerden pas toen we zeiden dat protest niet de weg van de Heer is.’ Deze gebeurtenissen maken duidelijk dat geloven in Jezus niet altijd even makkelijk is in Israël. 

Toch wil Irina zeker niet spreken van vervolging. ‘Vervolging?, nee dat overkwam gelovigen in de eerste eeuw. Zoals Jakobus die in Handelingen 12 door Herodes werd onthoofd. Dát is 
vervolging. Dat ervaren wij helemaal niet. Het is tegenwerking. En hoe meer ze ons willen stoppen, hoe meer mensen juist op zoek gaan.’ 

De moedergemeente in Karmiël houdt elke week een diaconale actie in de stad. Een paar honderd mensen komen daar op af. Ze krijgen allerlei spullen om hun nieuwe bestaan op te bouwen. Tot een jaar na aankomst in Israël kunnen mensen een beroep doen op de hulp. Er wordt ook met mensen gebeden en ze worden uitgenodigd om naar een samenkomst te komen. Veel mensen doen dat niet, maar worden door het contact in het hulpcentrum toch aangeraakt door de liefde van God. ‘Een vrouw vertelde dat ze een zieke kleindochter heeft. Ze zei: ‘ik bad zoals jij bad, in de naam van Jezus. En het werkte.’ Kijk, dat willen we: dat mensen niet naar ons kijken, maar direct naar Jezus.’  

Chanoeka en Kerst
De immigranten uit de voormalige Sovjet-Unie landen weten vaak weinig van het jodendom en het christendom. Maar Irina gebruikt alle feesten als aanleiding om mensen uit te nodigen. In december zijn dat zowel Kerst als Chanoeka. ‘Als je mensen vertelt dat er een Chanoeka feest is, dan komen ze. We zetten met Kerst ook een kleine kerstboom neer. We komen tenslotte uit Oekraïne en kunnen onze achtergrond niet verloochenen. Sommige mensen zeggen dan ‘het is heidens.’ Maar we aanbidden het niet. Als het ons helpt om over Jezus te praten, zet ik zo’n boom neer. Als het niet helpt, haal ik het weg. Iedereen die hier komt weet dat we Joods zijn en we weten zelf wie we zijn. Alle Joodse feesten spreken over Jezus vanuit verschillende perspectieven. Pesach over zijn dood, Sukkot over intimiteit met Hem, het Trompettenfeest over zijn wederkomst.’

Over de judaïsering die je in sommige evangelische kringen tegenkomt, is Irina duidelijk. ‘Dat vind ik jammer om te horen. Mensen verliezen hun identiteit in Christus. Als ze het niet kunnen vinden daarin, zoeken ze het in Joodse rituelen. Ze gaan van het ene naar het andere extreme. Er waren hier mensen die zeiden dat ik mijn Joodse wortels moest zoeken. Maar ik zei: ‘Heer, wat moet ik dan vinden, mijn ouders waren helemaal Joods. Maar ik wil niets missen Heer, zijn er dingen die ik over het hoofd zie?’ Maar God zei: ‘Je kunt beter niet de Joodse wortels zoeken, maar de Joodse Wortel. Het is mijn zoon Jezus die de Wortel van Jesse is. Je kunt niet Joodser worden dan Hij. Ben je vol van liefde, dan ben je een goede Jood. Maar als je eenmaal start in deze religieuze zoektocht, ga je van het ene naar het andere uiterste.’ 

Rivers of living water
Project 1714

12-04-2021